Wervingsbrochure C’è lavoro per voi in Olanda. Miniere olandesi di carbone (1956)

Wervingsbrochure C’è lavoro per voi in Olanda. Miniere olandesi di carbone (1956)Wervingsbrochure C’è lavoro per voi in Olanda. Miniere olandesi di carbone 1956 (Collectie Continium)

In 1955 hadden de mijnen een zo groot tekort aan arbeidskrachten, dat ze besloten om in Italië arbeidskrachten te gaan werven. Brochures met titels als C’è lavoro per voi in Olanda (er is werk voor u in Nederland) werden gedrukt om Italiaanse jongemannen aan te sporen naar Limburg af te reizen. De miniere di carbone olandesi  (Nederlandse steenkolenmijnen) richtten zich vooral op Italiaanse regio’s waar veel werkloosheid heerste, zoals op Sardinië. In de serie het Object van de Maand laten Continium en DeMijnen u kennismaken met deze bijzondere brochure en het verhaal erachter.

In de brochures werden de mijn en de mijnarbeid uiteraard zo rooskleurig mogelijk voorgesteld, geïllustreerd met fraaie foto’s. De Italianen lazen over het hoge loon dat in de Limburgse mijnen verdiend werd, over goede sociale voorzieningen en over de Limburgse samenleving waar ze zich thuis zouden voelen. Er stond ook in dat ze alléén moesten komen. Door de woningnood in Nederland was er geen huisvesting beschikbaar voor hun gezinsleden. Maar geen nood: de arbeidsmigranten zouden verblijven in gerieflijke gezellenhuizen met legio mogelijkheden voor vrijetijdsbesteding. En één keer per jaar mochten ze voor een korte vakantie naar huis.
Wervingsbrochure C’è lavoro per voi in Olanda. Miniere olandesi di carbone (1956)Italianen na aankomst voor Station Maastricht. Foto ContiniumTussen 1955 en 1957 waagden ongeveer 3.000 Italianen de gok en meldden zich aan voor werk in de Limburgse mijnen. Na een eerste selectie en medische keuring in Italië reisden ze in groepen met de trein naar Limburg. Daar kwamen ze vooral terecht bij Staatsmijnen, de Oranje-Nassau Mijnen en Laura & Vereeniging. Ze kregen een arbeidscontract voor twee jaar.
Voordat ze de eerste keer ondergronds gingen, werden ze nogmaals medisch gekeurd en kregen ze een introductiecursus van een week. In die week werden ze wegwijs gemaakt in het bedrijf en legden tolken hen de veiligheidsvoorschriften van de mijnarbeid uit. Ondergronds werden ze de eerste maanden begeleid door speciale instructeurs, die de Italiaanse taal machtig waren. De Italiaanse arbeidsmigranten werkten als sleper. Dat wil zeggen dat ze met het transport waren belast. Ze moesten kolenwagens verplaatsen, transportbanden bedienen en materiaal aanvoeren.
Wervingsbrochure C’è lavoro per voi in Olanda. Miniere olandesi di carbone (1956)Instructieaffiche in het Italiaans.Omstreeks 1956. Collectie ContiniumTijdens hun verblijf in Limburg woonden Italiaanse arbeiders van een en dezelfde mijn zo veel mogelijk bij elkaar. Zo woonden de Italianen van de Oranje-Nassau Mijnen vooral in De Dem in Hoensbroek, hun collega’s van de Maurits in Lilbosch in Echt of in het gezellenhuis Oude Markt in Sittard en die van de Emma en de Hendrik aan de Pelgrimsweg in Brunssum.  Bedrijfsbussen haalden de mijnwerkers daar op en brachten hen na de dienst weer naar huis.
De brochures stelden het verblijf in Limburg rooskleurig voor. Voor velen té rooskleurig. In de praktijk kon het allemaal erg tegenvallen. Het werk in de mijn was zwaar en in de vaak onpersoonlijke gezellenhuizen sloeg de heimwee makkelijk toe. Het verloop was daarom groot. Veel Italiaanse arbeidsmigranten dienden hun contract niet uit. Alleen al in 1956 vertrok de helft van de Italiaanse mijnwerkers die dat jaar in dienst waren genomen.

Bronnen:
Serge Langeweg, Mijnbouw en arbeidsmarkt in Nederlands-Limburg. Herkomst, werving, mobiliteit en binding van mijnwerkers tussen 1900 en 1965 (Hilversum 2011), pp 186-191.
Sociaal Historisch Centrum voor Limburg, Archief Nederlandse Katholieke Mijnwerkersbond, lidmaatschapskaarten.

Extra informatie afbeeldingen in dit artikel:
Foto: Italianen in Maastricht. Op 6 juli 1956 arriveerde een groep van 31 Italiaanse arbeidsmigranten voor de Julia op station Maastricht. Italiaanse mijnwerkers van de Julia werden onder meer ondergebracht in Kasteel Borgharen bij Maastricht, dat was ingericht als gezellenhuis. Fotocollectie Continium Kerkrade F4764
Foto: Instructieaffiche in het Italiaans voor het tijdig aanbrengen van ondersteuning in de galerijen en pijlers. Omstreeks 1956. Collectie Continium Kerkrade 063622

Verschillende auteurs werken mee aan de realisatie van deze serie. Het object van februari 2012 werd beschreven door Serge Langeweg. Dr. Serge Langeweg (1958) studeerde sociale- en economische geschiedenis aan de Universiteit van Utrecht. Hij is wetenschappelijk medewerker van het Continium Discovery Center in Kerkrade. Serge Langeweg schrijft regelmatig artikelen voor www.demijnen.nl.

  • Artikel
  • 1 mei 2012
  • door Serge Langeweg

0 reactie(s)


Reacties

Uw reactie

De inhoud van dit veld is privé en zal niet openbaar worden gemaakt.
CAPTCHA
Deze vraag wordt gebruikt om te controleren of u een menselijke bezoeker bent om zo spam te voorkomen.

Bekijk ook...

Kerstkabelboom Staatsmijn Emma

Kerstkabelboom Staatsmijn Emma

  • artikel
  • 11 januari 2024